Budynek stanowi jedną z dwóch dominant o szczególnym znaczeniu historycznym, z uwagi na zachowane w dobrym stanie detale architektoniczne, takie jak gzymsy, pilastry, czy też boniowanie występujące na parterze. Jego bryła pozostała niezmieniona do czasów dzisiejszych. Dworzec powstał w połowie XIX wieku. Początkowo obiekt był własnością kolei cesarstwa rosyjskiego, a w 1857 roku przeszedł na własność prywatnego Towarzystwa Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. W latach 80-tych XIX wieku nastąpiła modernizacja wnętrza dworca. Od 1898 roku budynek był pod nadzorem państwowym. W 1912 roku dworzec został ponownie upaństwowiony, a w 1918 roku przejęty przez Dyrekcję Warszawską PKP. Podczas drugiej wojny światowej obiekt ten był pod okupacyjnym zarządem Dyrekcji Warszawskiej Kolei Wschodniej (Ostbahn). W latach 1945- 1958 budynek należał do Dyrekcji Łódzkiej PKP, a od 1958 do 1991 roku do CDOKP Warszawa. Od 1991 roku budynek dworca jest podporządkowany administracyjnie Stacji Rejonowej Koluszki, a pod względem techniczno-ruchowym stacji Baby. Obecnie odbywa się w tym miejscu zarówno przewóz osobowy, jak i towarowy.  Budynek użyteczności publicznej, murowany z cegły czerwonej, otynkowany, na zaprawie wapiennej, jednopiętrowy, częściowo podpiwniczony. Obiekt założony na planie prostokąta o stosunku 1:2.4 symetryczny względem osi poprzecznej, o bryle rozbudowanej. Dworzec składa się z niepodpiwniczonego korpusu głównego, wschodniego ganku oraz dwóch, umiejscowionych symetrycznie względem korpusu podpiwniczonych pawilonów bocznych od strony północnej i południowej.