Prawdopodobnie w drugiej połowie XVII wieku, w dolinie niewielkiej rzeczki Końskiej, na wschodnim skraju Broni Dolnej, na sztucznym kopcu powstał drewniany dwór obronny (wym. 29,4 m. x10,4 m.), częściowo otoczony fosą, wałem ziemnym i palisadą. Nie była to budowla wygodna dla mieszkańców, dlatego pod koniec XVIII wieku przenieśli się oni do obiektu bardziej funkcjonalnego. Do dziś przetrwały tu relikty zespołu dworsko-folwarczno-parkowego z XIX-XX wieku. W obiektach przemysłowych mieściła się niegdyś krochmalnia i gorzelnia. Jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku we wsi stał lamus z 1746 roku o oryginalnej konstrukcji zrębowej. Budynek dworu jest oparty na planie litery „T”, murowany , podpiwniczony. Składa się z części parterowej z użytkowym poddaszem, nakrytej dachem dwuspadowym i poprzecznej, piętrowej z użytkowym poddaszem, nakrytej dachem czterospadowym.