Wśród zamordowanych oficerów kieleckiej policji odnajdujemy m. in. podkomisarza Ignacego Bartuzela. Urodził się 14 lipca 1900 r. w Mogilnie. Ukończył Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze w Wilnie. Wkrótce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w lutym 1919 r., wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był żołnierzem 2. pułku artylerii polowej z Kielc. Służbę w Wojsku Polskim pełnił do 29 listopada 1922 r. i zakończył ją w stopniu porucznika artylerii rezerwy. Służbę w policji rozpoczął w 1924 r. Do 1927 r. pełnił ją na terenie województwa wileńskiego. Następnie był funkcjonariuszem Wydziału Śledczego Policji Państwowej we Lwowie, skąd 1 kwietnia 1936 r. przeniesiony został do województwa kieleckiego – do Wydziału Śledczego w Częstochowie. Od 10 lutego 1938 r. do wybuchu II wojny światowej pełnił służbę na terenie woj. łódzkiego. Był zastępcą Komendanta Powiatowego, a następnie kierownikiem Wydziału Śledczego w Komendzie Powiatowej w Wieluniu. Za czyny wojenne i sumienną służbę został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Brązowym Medalem na Długoletnią Służbę. W pierwszych dniach wojny, zgodnie z rozkazami dowództwa, wraz ze swymi podkomendnymi kierował się na wschód. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej i osadzony został w obozie NKWD w Ostaszkowie. Podobnie jak inni jeńcy z Ostaszkowa został zamordowany w Kalininie i pogrzebany w Miednoje.