Urodziła się na Polesiu, ale za sprawą ojca inżyniera Ignacego Jabłońskiego trafiła do podłaskiego Gorczyna. Inżynier kupił tu majątek i Zofia, patriotka oraz poetka, przebywała w dworku od czasu do czasu, a potem przeprowadziła się tu na stałe. Pisała wiersze o tematyce tatrzańskiej. Wydała drukiem sporo wierszy, m.in. zamieszczony w zbiorku „Stara ciupaga i inne wiersze z lat 1948-1993”. Wojenne losy sprawiły, że musiała opuścić Gorczyn, ale wielki sentyment sprawił, że spoczęła wraz z ojcem w mogile na łaskim cmentarzu. W 1990 roku została odznaczona Krzyżem za udział w Wojnie 1918–1921. Działała w petersburskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny (1917 r.), w latach wojny polsko-rosyjskiej (1919-1920) pracowała jako sanitariuszka, najpierw w pociągach sanitarnych na trasach Warszawa – Lublin i Warszawa – Hołuby (Wołyń), potem w I Konnej Czołówce PCK przy 11. pułku piechoty. Odbywszy potem studia polonistyczne, doktoryzowała się w 1929 roku na Uniwersytecie Wileńskim pod kierunkiem profesora Józefa Ujejskiego. W 1932 roku w łódzkim Domu Książki ukazał się zbiór jej wierszy "Kosówka i kaktus". Późniejszym rozdziałem w życiu Zofii Jabłońskiej-Erdmanowej była jej konspiracyjna działalność w Wojskowej Służbie Kobiet AK „Jodła”, w okręgu radomsko-kieleckim (1943-1945), gdzie pod pseudonimem „Joanna” pracowała jako łączniczka i tłumaczka przechwytywanej korespondencji rosyjskiej i niemieckiej.