W dniu likwidacji getta 24 sierpnia 1942 roku trzydziestu chorych Żydów zostało zasztyletowanych przez jednego z esesmanów, który nadzorował akcję likwidacji getta. Budynek międzywojennego szpitala pozostał w niemal niezmienionym stanie. Przed wojną pozycja społeczna Żydów zamieszkujących w Łasku była bardzo dobra. Mieli znaczący wpływ na wygląd miasta. Czynnie uczestniczyli w życiu politycznym miasta. Byli właścicielami niemal wszystkich garbarni, młyna parowego, olejarni, piekarni, tkalni mechanicznej, kaszarni. Stanowili około 40% całkowitej ludności miasta. Getto powstało 18 października 1940 roku. Obejmowało obszar dzisiejszych ulic: Zielonej, Żeromskiego i Kilińskiego. W piekarni Eliezera zorganizowano kuchnię publiczną, w której wydawano posiłki. Żydzi mieli zakaz poruszania się poza gettem w godzinach 06:00 – 16:00. Synagoga pełniła rolę rzeźni, w której Niemcy mordowali ludność żydowską. Pozostali Żydzi z Łasku i okolic spędzili trzy dni zamknięci w kościele katolickim, gdzie dokonano selekcji. Młodzi Żydzi zdolni do pracy przewiezieni zostali do łódzkiego getta. Kobiety, dzieci i starsi przetransportowani zostali do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. W ciężarówkach urządzono komory gazowe, Niemcy zamykali w nich ludzi i dusili spalinami. W Lesie Rzuchowskim powstała zbiorowa mogiła, do której wrzucano ciała. Holokaust przetrwało tylko 70 łaskich Żydów. Większość wyjechała za granicę. Chaja Singer była ostatnią Żydówką z Łasku, która tutaj zmarła w 1996 roku.