Do starcia pomiędzy oddziałami powstańczymi generała Edmunda Taczanowskiego oraz oddziałem pościgowym rotmistrza von Grabbego doszło na miejscowym cmentarzu. Wydarzenia te są często określane jako bitwa pod Sędziejowicami. Siły rosyjskie składały się ze szwadronu huzarów grodzieńskich oraz grup kozaków 44. dońskiego pułku. Rosjanie zostali zaskoczeni przewagą liczebną sił Taczanowskiego (liczącą nawet 1400 powstańców) i ponieśli całkowitą klęskę. Do niewoli dostało się zaledwie kilku Rosjan, w tym rotmistrz von Grabbe, które ostatecznie zmarł w wyniku odniesionych ran. Dziesięć lat po upadku powstania styczniowego, władze zaborcze wystawiły poległym żołnierzom carskim pomnik. Okazały pomnik z płyt piaskowca wykonano przez warszawskiego kamieniarza Sikorskiego. Dla rosyjskich zaborców nie było to tylko zwyczajne upamiętnienie zabitych. W warunkach coraz silniejszych represji oraz postępującej rusyfikacji, taki monumentalny wręcz w swojej formie pomnik nabierał szczególnego znaczenia. Starcie pod Sędziejowicami było niewątpliwie zwycięstwem sił polskich, a pomnik poległych Rosjan miał przypominać miejscowym, że polegli należeli do zwycięskich ostatecznie sił.