W XIX w. niemal w tym samym miejscu istniał drewniany, parterowy młyn. Był to budynek na rzucie prostokąta. Posiadał dach czterospadowy kryty gontami. Był ustawiony częściowo na lądzie na kamiennych fundamentach, a częściowo na palach dębowych nad wodą i poruszany kołem wodnym podsiębiernym. Jego wyposażenie stanowiły: 1 para kamieni śląskich, 1 para kamieni francuskich, żubrownik, perlak i jagielnik. Był to młyn typu gospodarczego pracujący na potrzeby okolicznych mieszkańców, produkujący głownie razówkę oraz śrutę. Pod koniec XIX w. (być może w 1890) spłonął w pożarze. Obecnie istniejący młyn został wybudowany pod koniec XIX w. (być może w 1891) jako budynek jednopiętrowy z nadbudówką na rzucie prostokąta. Początkowo był poruszany kołem wodnym podsiębiernym. Tuż przed I wojną światową zainstalowano turbinę wodną oraz walce. W okresie międzywojennym zupełnie usunięto kamienie młyńskie, zastępując je walcami. Budynek kilkakrotnie ulegał przebudowom. W latach 70. posiadał trzy pary walców i nowoczesne urządzenia czyszczące. W 1986 r. został wpisany do rejestru zabytków (nr rej. 329/8/86 z 1.10.1986). Jego stan na przełomie XX i XXI w. został określony jako dostateczny. Obiekt funkcjonował jako młyn zbożowy do 2017 r. W 2024 r. jest użytkowany jako tartak.