Parafię św. Marcina erygował w 1417 roku arcybiskup gnieźnieński Mikołaj herbu Trąba. Pierwszy, drewniany kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został zbudowany jako przyległy do klasztoru bernardynów w 1639 roku. Kościół i klasztor ufundowane przez Wojciecha i Annę Wężyków spłonęły wraz z częścią miasta podczas potopu szwedzkiego w 1657 roku. Obecna świątynia wybudowana została w latach 1678-1709. Kościół został konsekrowany w roku 1731 przez biskupa Franciszka Józefa Kraszewskiego. W 1895 roku świątynia, wcześniej przyklasztorna, stała się kościołem parafialnym. Barokowy kościół jest jednonawowy z dachem dwuspadowym i wieżyczką na sygnaturkę. Murowany budynek klasztorny, który przylega do kościoła służył bernardynom do kasty zakonu w 1864 roku. Ołtarz główny z początku XVIII wieku, zawiera rzeźbioną Grupę Ukrzyżowania oraz rzeźby św. Wojciecha i św. Stanisława. Ambona pochodzi z początku XVIII wieku. Cennym zabytkiem jest spiżowa chrzcielnica z 1600 roku - dzieło Michała Otmana - podarowana przez Walentego Widawskiego, rektora Akademii Krakowskiej. W podziemiach kościoła są krypty, w których spoczywają szczątki fundatorów i zakonników, a na ścianach widoczne są ślady zamurowanych wejść do tuneli podziemnych. Dzwonnica dobudowana została w 1903 roku.