Dworek, którego powstanie datuje się na 1825 r. Jest to budynek modrzewiowy o konstrukcji zrębowej, w połowie z drewna, w połowie z cegły z charakterystycznym, łamanym polskim dachem, krytym gontem. Typ tego dachu wykształcił się ostatecznie na ziemiach polskich w połowie XVIII w. Charakteryzuje się sztukowaniem krokwi, przez co powstaje wyskok w połowie wysokości przy jednakowym pochyleniu dachu. Taki typ konstrukcji dawał budowli wrażenie solidności, jednocześnie gwarantując uzyskanie dużej powierzchni użytkowej strychu. Elewacja północna posiada piętrowy portyk murowany z czterema gotyckimi kolumnami. Układ wnętrza dwutraktowy z sienią i salonem na osi. We wnętrzu oryginalna stolarszczyzna, dawne posadzki i kominek. Renowacją tak wspaniałego zabytku wraz z parkiem zajął się prywatny właściciel w 1982 roku. Właścicielka dworu Aleksandra Parczewska założyła i utrzymywała na własny koszt szkołę. W okresie Powstania Styczniowego we dworze urządzono szpital dla rannych powstańców w bitwie pod Dobrą. Stanowił on także bazę zaopatrzeniową i schronienia dla licznych w pierwszej fazie powstania leśnych partii działających w okolicach Łodzi. Od czasów II wojny światowej dwór należał do Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej. Był wykorzystywany jako placówka kulturalno – oświatowa. Był szkołą, przedszkolem i biblioteką. Był także wykorzystany w realizacji niektórych scen w takich filmach jak: „Wilczyca”, „Między ustami a brzegiem pucharu”, „Ziemia obiecana”.