Wybuch II wojny światowej przynosi ziemi Buczkowskiej przemarsze wojsk i walki, podczas których ginie wielu polskich żołnierzy. Przez Buczek wycofują się wojska polskie, m.in. 72. p.p. ppłk. Karola Chrobaczyńskiego. Wkrótce rozpoczyna się okres zbrodni i prześladowań ludności polskiej. Znaczna część mieszkańców zostaje wysiedlona, a ich gospodarstwa zajmują Niemcy. Dla przesiedleńców (w rejonie dzisiejszej szkoły) powstaje kilka charakterystycznych budowli nazwanych besarabkami. W ramach niemieckiego planu germanizacji, rozpoczęło się sprowadzanie Niemców z różnych stron Europy. Jedną z takich grup byli Niemcy zamieszkujący ówczesną Besarabię, czyli tereny położone pomiędzy Rumunią, a Ukrainą. Domy dla niemieckich kolonistów wznoszono według ujednoliconego planu. Były to drewniane, najczęściej parterowe domy z mieszkalnym poddaszem na ceglanej podmurówce o planie prostokąta, zbliżonego do kwadratu, konstrukcji zrębowej z dachem dwuspadowym krytym zazwyczaj czerwoną dachówką. W założeniu domy te pomieścić miały jedną rodzinę, zaś czas ich budowy, a właściwie montażu, był rekordowo krótki. Pięcioosobowa ekipa potrafiła zbudować taki dom w ciągu jednego tygodnia. Docelowo domy dla niemieckich osadników miały przetrwać około 15 - 20 lat, do pierwszego remontu. Ich konstrukcja okazała się bardzo trwała i do chwili obecnej wiele z nich jest nadal zamieszkałych. Pomimo upływu lat nie wiadomo dokładnie kto je zaprojektował i jakie niemieckie firmy brały udział w ich budowie.