Rezerwat jest częścią kompleksu leśnego Wiączyń, stanowiącego pozostałość dawnej Puszczy Łódzkiej, przetrzebionej w XVIII wieku. Występuje tu starodrzew bukowy z domieszką jaworów, lip oraz dębów. Szczególną wartość stanowią kilkusetletnie buki o obwodach pni przekraczających 3 metry.  Lokalizacja rezerwatu na dziale wodnym między dorzeczami Pilicy i Bzury wpływa na specyficzne warunki hydrologiczne. Las charakteryzuje się cienistym poszyciem, a ubogie runo, nawet wczesną wiosną, nie pokrywa całkowicie gleby. Wśród chronionych gatunków flory można spotkać bluszcz pospolity, konwalię majową, kopytnik pospolity oraz kalinę koralową. Rezerwat Wiączyń jest cennym obszarem dla badań naukowych i edukacji przyrodniczej, oferując możliwość obserwacji ekosystemu lasu liściastego o cechach naturalnych. Dostępność szlaków turystycznych, takich jak czarny szlak prowadzący przez Las Wiączyński, umożliwia zwiedzającym poznanie walorów przyrodniczych tego miejsca. Ochrona rezerwatu ma kluczowe znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej regionu oraz dla utrzymania siedlisk wielu gatunków roślin i zwierząt charakterystycznych dla lasów liściastych. Dzięki staraniom leśników i przyrodników, Rezerwat Wiączyń pozostaje miejscem, gdzie można doświadczyć pierwotnego piękna natury w centralnej Polsce.